AZRAİL KAPIMIZI ÇALDIGINDA

> >>Gidiyoruz.
> >>
> >>
> >>
> >>Tık, tık, tık....
> >>
> >>Kim o ?
> >>
> >>Hazırlan gidiyoruz..
> >>
> >>Sen Kimsin? Nereye gidiyoruz ?
> >>
> >>Sıran geldi. Gerçek evine gidiyoruz.
> >>
> >>Gerçek ev mi? Sen! Yoksa!
> >>
> >>Evet. Haydi gidelim.
> >>
> >>Dur bir dakika.. bir sürü yarım işim var.
> >>
> >>İş yarım kalmaz birileri tamamlar. Oyalanma artık.
> >>
> >>Çocuklar, onlar daha çok küçük, bari vedalaşsaydım.
> >>
> >>Sen olmadan da büyürler, haydi bekliyorlar.
> >>
> >>Bekliyorlar mı ? Onlar da kim ?
> >>
> >>Gidince görürsün.
> >>
> >>Anladım. Anladım ama kalbini kırıp, gönlünü alamadıklarım, iyiliğini
> >>görüp,
> >>
> >>karşılık veremediklerim var. Anlayacağın borçlu gitmek istemiyorum.
> >>
> >>Bunu zamanında düşünseydin!
> >>
> >>Zamanında mı? İyi de ben hep zamanım var sanıyordum.
> >>
> >>Hepiniz aynısınız.. Zaman dediğin, içinde bulunduğun an.. Bunun ötesi
> >>yok.
> >>
> >>
> >>
> >>Keşke, keşke...
> >>
> >>Devam et.. Bugünü yaşarken hep yarının var gibi davrandın..Üstündeki
> >>uniformanın (insan olmanın) sorumlulukları var..
> >>
> >>Yerine getirmedin.. Bu sana bir uyarıydı. Şimdi gitmiyoruz... Ama her an
> >>gidebiliriz..
> >>
> >>
> >>
> >>Bir daha geldiğimde önünde umut, arkanda pişmanlık olmasın !.........